» Trójka PR «

Program III Polskiego Radia (Trójka) – publiczna polska stacja radiowa, uruchomiona 1 kwietnia 1962 r

rójka rozpoczęła testowe nadawanie swojego programu 1 marca 1958. Była ona wówczas odbierana jedynie w Warszawie, Opolu i Katowicach. Za oficjalną datę rozpoczęcia działalności przez Program III przyjmuje się jednak 1 kwietnia 1962 roku[2]. Pierwszym jego dyrektorem był Edward Fiszer.
Artystyczne (zarówno literackie, jak i muzyczne) oraz rozrywkowe audycje Trójki, były z założenia skierowane przede wszystkim do ludzi młodych, zwłaszcza ze środowiska studenckiego.
W pierwszych latach działalności stacji, kiedy czas emisji programu nie przekraczał dwóch godzin na dobę, program Trójki wypełniały przede wszystkim słuchowiska, audycje publicystyczne o charakterze rozrywkowym oraz programy muzyczne. Wśród gatunków muzycznych prezentowanych na antenie znajdowały się: jazz, muzyka poważna, polski big beat, zagraniczny rock’n’roll. W przeciwieństwie do audycji Programu I, publicystyka o charakterze polityczno-propagandowym była w Trójce ograniczona do minimum.
Pierwszą audycją, którą usłyszeli słuchacze nowej stacji, był „Mój magnetofon” (pierwowzór „Muzycznej poczty UKF”), którą prowadził Mateusz Święcicki – jedna z największych osobowości Programu III tamtych lat.

W kolejnych latach, wraz z wydłużaniem czasu emisji programu do prawie dziesięciu godzin u schyłku dekady, legendarnych już dziś audycji przybywało. Wśród nich były takie jak „Gwiazda siedmiu wieczorów”, „Opera tygodnia”, „Roman Waschko i jego płyty”, „Bawmy się”, „Fonorama", przegląd prasy posiadający oryginalny tytuł „Nie czytaliście, to posłuchajcie”, czy skróty wiadomości „Ekspresem przez świat”.

Jedną z audycji, która wówczas pojawiła się na antenie (w roku 1968), był również program „MiniMax – czyli minimum słowa, maksimum muzyki” prowadzony nieprzerwanie do dziś przez jedną z największych osobowości radiowych – Piotra Kaczkowskiego. Obok Mateusza Święcickiego, Piotra Kaczkowskiego czy Romana Waschko czołowymi postaciami ówczesnej Trójki byli również Marek Gaszyński i Witold Pograniczny.

W latach siedemdziesiątych Program III pełnił funkcję radiostacji o profilu inteligencko-kulturalno-rozrywkowym. Był powszechnie słuchany w dużych miastach i w największym stopniu odpowiadał zapotrzebowaniu ich mieszkańców zarówno na najnowsze nowinki muzyczne ze świata – prezentowane na antenie przez autentycznych znawców i entuzjastów muzyki, jak i na potrzebę obcowania z dobrą literaturą oraz inteligentną rozrywką. Trójka różniła się pod tym względem od pozostałych programów Polskiego Radia. Zarówno od Programu I – w przeważającej większości bardzo oficjalnego (poza „Latem z Radiem” i muzycznym „Studiem Gama”), wypełnionego treściami propagandowymi, komunikatami oraz audycjami poradnikowymi, jak i bardzo elitarnego Programu II – skierowanego do stosunkowo wąskiego grona słuchaczy, wypełnionego „kulturą wysoką”, a także nowo powstałego, szukającego dopiero swojego profilu Programu IV. W Trójce prawie w ogóle nieobecna była propaganda polityczna, a wiadomości nadawano tylko kilka razy dziennie, w nieco lżejszej postaci, w serwisie „Ekspressem przez świat”.

Program III był prawdziwym oknem na świat dla ludzi zainteresowanych muzyką. Przedstawiano w nim nowe, sprowadzane zza granicy nagrania rockowe. Obecny był w dużych ilościach jazz, swoje miejsce na antenie miały folk, reggae, blues, swing, country, piosenka francuska. Nie brakowało także ciekawie prezentowanej muzyki poważnej. Codziennie przedstawiano z omówieniem kolejne odcinki „Opery tygodnia”.
Na początku lat 70. wydłużono program Trójki z kilku godzin do osiemnastu, zaczęto nadawać wiele programów „na żywo”, wciąż powstawały kolejne, kultowe programy, takie jak stworzona w 1974 roku przez Andrzeja Woyciechowskiego audycja „Zapraszamy do Trójki”, która do końca lat 70. miała zupełnie inny od znanego nam od roku 1982 kształt. Był to wówczas magazyn nadawany w niedziele od godz. 17 do 19, w którym popularni prezenterzy i ich goście prowadzili dowcipne rozmowy o muzyce, kulturze i życiu, przeplatane konkursami i zagadkami. Bezkonkurencyjnymi przebojami Programu III tej dekady były audycje takie jak: „Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy”, „Kocham pana, panie Sułku”, „Powtórka z rozrywki”, a także legendarny już dziś magazyn „60 minut na godzinę” – krańcowo odległy pod względem zarówno estetycznym, jak i intelektualnym od sztandarowej audycji rozrywkowej tamtych lat, nadawanej w Programie I – „Podwieczorek przy mikrofonie”. Przy powstawaniu trójkowej audycji brały udział takie osobowości, jak Marcin Wolski, Jacek Fedorowicz, Tadeusz Ross, Andrzej Zaorski czy Ewa Szumańska. Kolejnym oryginalnym programem był magazyn Macieja Zembatego "Zgryz".

Na antenie Trójki czytane były przez wybitnych aktorów nowe, wartościowe powieści ze świata, a wiele interesujących osób prowadziło swoje cykliczne gawędy na najrozmaitsze, zawsze ciekawe, tematy.

Program III z lat siedemdziesiątych ukształtował w niemałym stopniu sposób myślenia i wrażliwość całego pokolenia inteligencji. Sukces ten stacja zawdzięczała wielu wybitnym osobowościom radiowym, zarówno tym starszym, którzy pracowali w niej w poprzedniej dekadzie, jak i nowym, wśród których znaleźli się m.in. Janusz Kosiński (jeszcze w 1968 roku), Jan Borkowski, Jan Chojnacki, Wiktor Legowicz, Grzegorz Wasowski, Jan "Ptaszyn" Wróblewski, Wojciech Mann, Maciej Zembaty czy Andrzej Woyciechowski. Niemałą rolę w tworzeniu magii ówczesnej Trójki odegrali jej dyrektorzy z tego okresu: Jan Mietkowski oraz Ewa Ziegler.

Początek lat osiemdziesiątych wiąże się z wprowadzeniem Stanu Wojennego, w czasie którego Trójka nie nadawała swojego programu.

Po wznowieniu działalności 5 kwietnia 1982, Trójka, której dyrektorem został wówczas Andrzej Turski, zaprezentowała słuchaczom swoje nowe, odmłodzone oblicze. Program dotychczas adresowany głównie do wielkomiejskiej inteligencji, nie odwracając się od niej, postawił wyraźnie na ożywienie kontaktu z młodym słuchaczem, który na początku lat 80. kontestował sytuację polityczną i uciekał w świat muzyki. Dzięki wprowadzeniu na antenę nowych audycji (np. "Radio Mann", "Lista przebojów)" i zastąpieniu propagandowej nowomowy (obecnej w innych środkach masowego przekazu) normalnym, żywym językiem, a także udostępnieniu anteny dla zespołów rockowych, Programowi III udała się rzecz absolutnie wyjątkowa. Oto w czasach gdy społeczeństwo masowo odwracało się od oficjalnych publikatorów (słynny przykład, jakim były powszechne w miastach spacery wielu ludzi w porze Dziennika Telewizyjnego), Trójka zdobywała coraz większe zaufanie i sympatię słuchaczy. Przyczyniły się do tego przede wszystkim dwie nowe audycje, które w podobnej formule miały przetrwać z powodzeniem kolejne dziesięciolecia: "Zapraszamy do Trójki" oraz "Lista przebojów".
Audycja „Zapraszamy do Trójki” po przeobrażeniu stała się zupełnie nowym elementem ramówki. Jej tytuł obecny był na antenie od roku 1974, ale dopiero w latach osiemdziesiątych nadano mu zupełnie inny kształt i charakter, tworząc audycję niejako od nowa. Stała się ona wówczas nowocześnie realizowaną, codzienną audycją nadawaną „na żywo”, omawiającą ważne i mniej ważne wydarzenia oraz zjawiska społeczne, z dużym udziałem radiowych słuchaczy (uliczne sondy i odtwarzane z opóźnieniem ze względu na cenzurę wypowiedzi telefoniczne). Obok informacji i publicystyki nie brakowało w niej najnowszych przebojów czy lekkich w tonie komentarzy.

"Lista przebojów Programu III" stworzona i prowadzona przez Marka Niedźwieckiego, szybko sama stała się największym przebojem radiowym w Polsce. Jej pierwsze wydanie odbyło się 13 kwietnia 1982. Audycja nadawana wówczas w sobotnie wieczory była nie tylko ucztą dla fanów muzyki, ale także najlepszym "podkładem" dźwiękowym do masowo w tamtych czasach organizowanych (z powodu symbolicznej ilości klubów) sobotnich imprez domowych. O jej popularności najlepiej można się było przekonać w pierwszej połowie dekady przechadzając się przez miasto w sobotę wieczorem: Lista dobiegała wówczas z tak wielu okien, że można było jej wysłuchać w całości na spacerze.

Natomiast po roku 1982 nie był już możliwy powrót na antenę bardzo czytelnie krytykującego rzeczywistość polityczną magazynu "60 minut na godzinę". W pierwszym okresie po stanie wojennym jego miejsce w ramówce zajął pełen absurdalnego humoru, wolny od odniesień do bieżącej sytuacji magazyn Marii Czubaszek "A propos". Nadal też obecny na antenie był wrocławski magazyn satyryczny "Studio 202".
Oprócz wspomnianych nowości Program III zachował wiele ze swojego wcześniejszego charakteru. Nadal obecne były w nim liczne gatunki muzyki, dobra literatura i interesujące audycje słowne. W tamtych niewesołych czasach niedostatku Trójka była jednym z niewielu dostępnych elementów lepszego świata – kolorowym ptakiem wśród gołębi.
Po śmierci Mateusza Święcickiego w 1985 r. Program Trzeci zaczął przyznawać Nagrody Muzyczne Programu Trzeciego im. Mateusza Święcickiego – "Mateusze". Pierwszy raz zostały one wręczone w 1987.

W latach osiemdziesiątych na antenie Trójki pojawiło się wiele nowych osobowości, które na antenie przetrwały kolejne dwie dekady, m.in. Monika Olejnik (do 2002), Marek Niedźwiecki (do 2007; powrócił w 2010), Paweł Sztompke, Grażyna Dobroń, Beata Michniewicz, Barbara Marcinik, Janusz Deblessem. W 1983 dyrektorem Programu III, po Andrzeju Turskim został Wiktor Legowicz, który kierował stacją do upadku Polski Ludowej.

Wraz z nastaniem nowej sytuacji politycznej i społecznej w Polsce zmieniła się również sytuacja mediów publicznych, a zwłaszcza Polskiego Radia. Powstawać bowiem zaczęło wiele stacji komercyjnych, coraz większą popularnością zaczęła się cieszyć telewizja, właśnie kosztem radia. Głównymi konkurentami Trójki w eterze stały się stacje Radio Zet oraz RMF FM, które jej kosztem szybko zyskały popularność i uznanie, którego stacja z Myśliwieckiej mogła wówczas tylko pozazdrościć. Słuchacze po raz pierwszy stanęli przed możliwością wyboru ofert spośród wielu stacji tematycznych, nie tylko muzycznych, ale również publicystycznych.
Trójka przez prawie całe lata dziewięćdziesiąte nie starała się raczej nadążyć za zachodzącymi na polskim rynku muzycznym zmianami, nie dostrzegając zagrożenia ze strony stacji komercyjnych, wzrastającej roli Internetu i coraz łatwiejszej dostępności muzyki (czego w Polsce Ludowej nie było), ale także ze strony zmieniającego się stylu życia Polaków. Na skutek tych zjawisk Program III zaczął gwałtownie tracić swoich słuchaczy, odchodzić zaczęło również wielu dziennikarzy. W ich miejsce pojawiło się jednak wielu nowych, częstokroć prezentujących nową muzykę, której w dawnej Trójce nie było. Zmieniał się program stacji, ale również i jej brzmienie. Pojawił się m.in. rap, hip-hop, czy muzyka klubowa. Z jednej strony wpłynęło to na różnorodność prezentowanej na antenie muzyki, z drugiej zaś wywołało zarzuty, iż obniżył się poziom prezentowanej muzyki.
W efekcie Program III w krótkim czasie przestał być stacją kultową, jaką z pewnością był w latach 70. i 80. To, co oferowano dawniej w tej stacji, można było spotkać w dowolnej stacji radiowej (np. listy przebojów).
W ciągu całej dekady pojawiło się jednak na antenie sporo ciekawych programów i wiele nowych głosów, obecnych w Trójce do dziś. Wśród nowych trójkowych osobowości znalazły się m.in.: Kuba Strzyczkowski, Marek Wałkuski, Marcin Kydryński (obaj jeszcze w 1989), Tomasz Beksiński, Ryszard Jaźwiński, Tomasz Żąda, Artur Orzech, Artur Andrus, Michał Olszański, Piotr Klatt, Mariusz Owczarek, Marcin Łukawski, Piotr Stelmach, czy Jerzy Sosnowski (od 2000). To wtedy na antenie pojawiły się programy takie, jak "Magazyn bardzo kulturalny", "Markomania", "Puls Trójki", "Smooth jazz cafe", "Studio El-muzyki", czy "Trójkowo, filmowo".
Lata 90. to również przemiany strony technicznej i organizacyjnej stacji. W 1991 ówczesny dyrektor Trójki Grzegorz Miecugow stworzył nowoczesny newsroom informacyjny, od roku 1995 radiostacja zaczęła nadawać program przez całą dobę, a w kwietniu roku kolejnego rozpoczęła emisję sygnału przez Internet. W roku 1997 otwarto Studio nagraniowe im. Agnieszki Osieckiej.
W 1992 roku Grzegorz Miecugow zainicjował po raz pierwszy plebiscyt Srebrne Usta na najoryginalniejszą i najzabawniejszą wypowiedź polskiego polityka. Od tego czasu jest on organizowany co roku. O wyborze tym, na początku każdego roku, decydują słuchacze, którzy wybierają wypowiedź spośród tych wyselekcjonowanych przez redakcję. Nagrodzeni politycy otrzymują wykonaną ze srebra, statuetkę w postaci ust. Wśród dotychczas nagrodzonych znaleźli się m.in.: Lech Wałęsa, Waldemar Pawlak, Zyta Gilowska, Renata Beger, Tomasz Nałęcz, Józef Zych, Piotr Gadzinowski, Aleksander Kwaśniewski.
Pod koniec dekady podjęto akcje gorączkowego ratowania magii dawnej Trójki, a także próbę odzyskania utraconych słuchaczy oraz odmłodzenia grupy docelowej, która do tego czasu rekrutowała się głównie spośród osób powyżej czterdziestego roku życia (dawniej „młoda inteligencja”). Sytuację, jako dyrektor, próbował ratować Piotr Kaczkowski, a później przez krótki czas Michał Olszański.

W 1998 roku we współpracy z wydawnictwem Pomaton wydano pierwsze trzy albumy z serii Lista przebojów Programu III (nie mylić z późniejszym wydawnictwem z 2007 r., na 25-lecie Listy przebojów). Wyboru piosenek dokonał osobiście Marek Niedźwiecki. W 2001 roku wydawanie serii zakończono, oficjalnie z powodu braku zainteresowania ze strony wytwórni oraz złych wyników sprzedaży. W sumie ukazało się 18 albumów – po jednym na każdy rok (od 1982 do 1998 włącznie) plus specjalny album z dodatkowymi piosenkami z lat 1982-84.

W październiku 2001 dyrektorem Programu III został Witold Laskowski, dotychczasowy korespondent TVP w Moskwie, z którym początkowo wiązano nadzieje na odbudowę marki i potęgi Trójki.

Witold Laskowski, wraz ze swoim zastępcą Adamem Fijałkowskim, próbowali odzyskać utraconych słuchaczy i odbudować markę stacji, głównie poprzez konkurowanie ze stacjami komercyjnymi.
Przystosowanie Programu III do nowych realiów zaczęto realizować zarówno od strony marketingowej, jak i merytorycznej. Zmianie wizerunku stacji miały służyć takie zabiegi jak: zmiana logo oraz oprawy dźwiękowej (w tym zastosowanie podkładu muzycznego w serwisach informacyjnych), wprowadzenie nowych haseł reklamowych („Wrzuć Trójkę” zastąpiono „Trójka – Twoje pierwsze radio”, a potem „Trójka – i usłyszysz więcej”), analizowanie badań słuchalności w poszczególnych grupach wiekowych, czy wielokrotne kampanie reklamowe. Polecono również dziennikarzom, by nie używali określenia „Program III”, gdyż właściwsze słowo „Trójka”, lepiej nadaje się na promocję radiostacji.
Zmiany merytoryczne, to przede wszystkim gruntowna przebudowa ramówki. Wizją Laskowskiego było stworzenie alternatywnego radia dla bardziej wymagających słuchaczy, lecz o wiele „lżejszego” niż dotychczas, radia nie narzucającego się słowem, a jedynie towarzyszącego muzycznie. W tym celu wprowadzono na antenę playlistę, radykalnie ograniczono rolę audycji autorskich (przesuwając je na późniejsze pory, lub likwidując), ograniczono ilość słowa mówionego na rzecz muzyki, usunięto wiele audycji poświęconych literaturze i teatrowi. Audycje Wojciecha Manna, Piotra Kaczkowskiego, czy Jana „Ptaszyna” Wróblewskiego zostały przesunięte na pory nocne, a programy: „Powtórka z rozrywki” czy „Puls Trójki” na wieczorne. Z anteny zniknęły audycje takie jak: „Klub ludzi ciekawych wszystkiego”, „Zagadki literackie”, Studio El muzyki”, "Radioaktywny Magazyn Reporterów", "Potrójmy o sporcie", "W tonacji Trójki", "Wszystkie drogi prowadzą do Nashville", czy sobotnie „Zapraszamy do Trójki” prowadzone przez Piotra Kaczkowskiego. Niektóre audycje uległy przemianom (np. „Trójkowy ekspres” przekształcono w „Program alternatywny”. W miejsce usuniętych programów pojawiło się kilka nowych pomysłów programowych, takich jak: „Za a nawet przeciw”, „Trójka budzi ludzi”, „Orzech i reszta” czy „Trzecie śniadanie”. Inne pomysły programowe z tego czasu to m.in.: „Lista osobista” (Piotra Metza), „Siesta” (Marcina Kydryńskiego), „Dobronocka” (Grażyny Dobroń), „Radiowy Dom Kultury”, „Frutti di Marek” (pasmo prowadzone przez Marka Niedźwieckiego), „Chillout cafe” czy „Klubowe granie”.
W omawianym okresie ze stacji odeszło wiele trójkowych osobowości, takich jak: Paweł Sztompke, Hanna Maria Giza, Wojciech Ossowski, Monika Olejnik, Tomasz Sianecki, Antoni Piekut czy Paweł Kostrzewa. Jednocześnie, zaczęto sprowadzać wielu (często młodych) dziennikarzy z innych stacji radiowych i telewizyjnych (często komercyjnych), którzy mieli do stacji wnieść nowe doświadczenie i przyciągnąć młodych słuchaczy. Na antenie pojawili się wówczas Mariusz Rokos, Aneta Wrona, Piotr Łodej, Robert Kantereit, Paweł Homa, Agnieszka Szydłowska, Rafał Sławoń, Katarzyna Stoparczyk, Krzysztof Skowroński (późniejszy szef stacji), Michał Kowalewski, Jolanta Pieńkowska, Dariusz Bugalski, Grzegorz Hoffmann. Część z zatrudnionych wówczas dziennikarzy z czasem okazała się trafnym wyborem ówczesnej dyrekcji, zyskała uznanie i sympatię słuchaczy i jest obecna na antenie do tej pory. W tym czasie na antenę Programu III powróciły nieobecne przez dłuższy czas, a cieszące się uznaniem słuchaczy osoby: Piotra Barona, Piotra Metza czy Hirka Wrony.
Szereg wprowadzonych zmian odbił się na poziomie prezentowanej muzyki i słowa mówionego. Z radia indywidualności i osobowości, które same decydowały o kształcie i brzmieniu swoich audycji, zaczęto zmierzać w kierunku sformatowanego radia prezenterów i DJ-ów, próbując tym samym naśladować stacje komercyjne z połowy l. 90 XX wieku, które nadal nieustannie dążą do maksymalnego ograniczenia słowa na rzecz muzycznej playlisty. Zmiany wprowadzone przez zarząd stacji spowodowały gwałtowny odpływ dotychczasowych słuchaczy, którzy nie opuścili Trójki w minionej dekadzie (w ich miejsce pojawili się młodsi). Najwięksi fani dawnego Programu III organizowali pikiety pod budynkiem radiostacji przy ulicy Myśliwieckiej w Warszawie, pisali listy interwencyjne do redakcji oraz polityków i ludzi ze świata kultury, tworzyli protestacyjne strony internetowe, w których na forum wymieniali się swoimi spostrzeżeniami.
Mimo nieustannych interwencji słuchaczy, zarząd stacji nie wprowadził większych zmian na antenie (skorygowano jedynie niektóre elementy, np. przywrócono zlikwidowaną wcześniej „Muzyczną pocztę UKF” czy audycję „Gitarą i piórem”), ani nie podał się do dymisji. Wprowadzone przez ówczesne szefostwo zmiany doprowadziły jednak do zwiększenia zainteresowania rozgłośnią ze strony reklamodawców oraz spowodowały nieznaczny wzrost słuchalności stacji.
Corocznie, począwszy od 2000 roku, dziennikarze Trójki nagrywają okolicznościową piosenkę z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Utwór prezentowany jest na antenie przez cały grudzień. Wszystkie piosenki posiadają ten sam tytuł: „Przyjaciele Karpia” (wraz ze swoim kolejnym numerem porządkowym i podtytułem). Tekst utworu (pisany co roku przez kogo innego) dzielony jest na fragmenty, które kolejno po sobie śpiewają trójkowe gwiazdy.

Od 8 lipca 2006 do 25 lutego 2009 funkcję dyrektora radiowej Trójki pełnił Krzysztof Skowroński (w latach 2006-2008 jego zastępcą był Szymon Sławiński, a później Jacek Pawłowski). Skowroński prezentował się jako zwolennik radia autorskiego, nawiązującego do tradycji Programu Trzeciego. Od momentu zmian na stanowiskach kierowniczych stacji, ograniczono do minimum rolę playlisty, powróciły audycje autorskie największych osobowości, inne przesunięto na wcześniejsze godziny, przywrócono na antenę programy znane słuchaczom z najlepszych czasów stacji. Na antenie częściej zatem zaczęli się pojawiać dziennikarze usunięci ze stacji, lub przesunięci na nocne pory, tacy jak: Wojciech Mann, Piotr Kaczkowski, Wojciech Ossowski, Paweł Sztompke, a audycje takie jak: "W tonacji Trójki", czy "Muzyczna poczta UKF" zyskały swe nowe oblicze, nawiązujące jednak do swych postaci pierwotnych. Na antenie pojawiło się wówczas wiele nowych głosów, m.in. Wojciecha Cejrowskiego (związany już wcześniej z Polskim Radiem), Aleksandry Kaczkowskiej (przyszła z Polskiego Radia Bis), Adama Piśko (wcześniej w Radiu Kraków), Michała Karnowskiego (wcześniej pracował w TVP), Piotra Bukartyka czy aktora Andrzeja Nejmana. Na przełomie roku 2006 i 2007 w nowej ramówce pojawiło się kilkanaście nowych pozycji, wśród których znalazły się m.in.: "Offensywa" (prowadzona przez Piotra Stelmacha), "Tu Baron" (Piotra Barona), "Popołudniowe rozmowy z dźwiękiem" (Aleksandry Kaczkowskiej; do października 2007, obecnie "Ciemna Strona Mocy"), "Tanie Granie" (Wojciecha Manna i Grzegorza Wasowskiego), "Audycja podzwrotnikowa" (Wojciecha Cejrowskiego), "Rock’n’roll Historia Powszechna" (Piotra Metza), "Raport o stanie świata" (Dariusza Rosiaka), "KOZA – Komitet Organizacyjny Zwalczania Apatii" (prowadzony przez Andrzeja Nejmana). Ponadto, przez pewien okres czasu Trójka raz w miesiącu nadawała cykl czterech audycji ("Trzecia strona Księżyca", "Osobliwości muzyczne", "Hch", "Strefa rokendrola wolna od angola") emitowanych po północy przez kolejne noce, poczynając od dnia w którym miała miejsce pełnia Księżyca (po pewnym czasie zrezygnowano z tej idei, audycje jednak pozostały na antenie, zmieniając jedynie godziny i częstotliwość emisji).
Nowym pomysłem było również utworzenie nieformalnej grupy kilku redaktorów stacji, nazwanej "Akademią Muzyczną Trójki", której celem była dbałość o jakość prezentowanej muzyki na antenie Programu III. Jednocześnie w ramówce rozgłośni zagościła nowa audycja o charakterze tematyczno-monograficznym nadawana od poniedziałku do czwartku zatytułowana "Akademia Muzyczna Trójki", którą prowadziło kilku zmieniających się redaktorów wchodzących w skład Akademii.
Do najbardziej spektakularnych innowacji nowej Trójki w tym okresie należały projekty, takie jak: konkurs "Wielki Wyścig", koncerty w trójkowym ogródku, czy często organizowane wyjazdowe dni Trójki, kiedy audycje nadawane były z różnych miejsc, takich jak: Paryż, Kraków, Augustów, Sopot, Szklarska Poręba, Jarocin – co często związane było z jakimś ważnym wydarzeniem kulturalnym, np. Festiwalem w Jarocinie (specjalne dni okazjonalnie - choć znacznie rzadziej - pojawiają się na antenie Trójki do dziś).
Jesienią 2007 Program III zrealizował pierwszą edycję projektu "Trójka przekracza granice", w ramach którego czterech dziennikarzy stacji (Wojciech Cejrowski, Dariusz Rosiak, Dmitrij Strelnikoff i Michał Żakowski) wyjechało w cztery rejony świata (Ameryka Południowa, Afryka, Rosja i Indie), by nadawać stamtąd relacje na antenę stacji. Pomysłodawcą projektu był Krzysztof Skowroński, a za jego realizację odpowiadał Tomasz Michniewicz.
Dużą popularnością wśród słuchaczy cieszyły się dni tematyczne, w których większość audycji poświęcona była jakiemuś jednemu tematowi, zazwyczaj muzycznemu (np. dzień z The Doors, z The Beatles, z Kate Bush, dzień z Piwnicą Pod Baranami czy dzień z punk rockiem), choć zdarzały się również dni poświęcone pewnym zjawiskom społecznym jak i kulturalnym (np. dzień z filmem „Miś”, czy z „Liniowcem marzeń” Boeingiem 787). Pierwszymi tego typu projektami był dni z kolejnymi dekadami XX wieku (lata 60., 70., 80., 90.) „otwierające” w Trójce rok 2007.
W kwietniu 2007 Programu III obchodził czterdziestopięciolecie powstania stacji, zaś Lista Przebojów Programu Trzeciego swoje dwudziestopięciolecie. Z tej okazji Trójka wraz Dziennikiem. Polska. Europa. Świat. wydała kolekcję dwudziestu pięciu płyt CD upamiętniających muzycznie kolejne lata Listy, a prowadzący audycję Marek Niedźwiecki wydał drugą część książki o Liście zatytułowaną „Lista przebojów Trójki 1994-2006”.
10 września 2007 ponownie, po 8-letniej przerwie, przyznano Nagrody Muzyczne Programu Trzeciego, zwane Mateuszami.

W kolejnych miesiącach urzędowania Krzysztofa Skowrońskiego na antenie Programu III pojawiła się nowa oprawa muzyczna oraz wprowadzona została nowa ramówka stacji. Wśród nowych audycji pojawiły się takie jak: "Ładne kwiatki" (Piotra Bukartyka), "Zjednoczone królestwo" (Piotra Metza), Gh+ (Grzegorza Hoffmanna), "Kolonie francuskie" (Jacka Hawryluka), "Myśliwiecka 3/5/7" (Piotra Stelmacha), Mikrokosmos (Grzegorza Zembrowskiego), "Magiel Wagli" (Wojciecha Waglewskiego i jego syna Fisza) oraz "Bez etykiety" (Karoliny Kozak). Jednocześnie z anteny zdjęto programy "Moje miasto nocą", "Klubowe granie" oraz "Chillout cafe". Na wcześniejsze godziny przesunięto emisję - nadawanych przez ostatnie lata w środku nocy - audycji: "Trzy kwadranse jazzu" oraz "Gitarą i piórem". Po wieloletnim nadawaniu "Listy przebojów Trójki" w piątki, emisję audycji przesunięto ponownie na soboty.
W roku 2007 Program III opuścili, oprócz Marka Niedźwieckiego, także Magdalena Jethon oraz Jerzy Sosnowski[4]. Po odejściu Marka Niedźwiedzkiego prowadzenie listy objął Piotr Baron. W styczniu 2009 roku, Program III odnotował najlepszy wynik od 2001 roku, a więc odkąd prowadzone są badania Radio Track. Z badania wynika również, iż słuchalność Trójki wzrosła w ciągu roku z 5,7% do 6,9% (2405 tys. osób)[potrzebne źródło].
25 lutego Rada Nadzorcza Polskiego Radia odwołała z funkcji dyrektora programowego Trójki Krzysztofa Skowrońskiego i na jego miejsce powołała Magdalenę Jethon. W dowód solidarności z odwołanym dyrektorem ze stacji odeszli również Michał Karnowski, Jerzy Jachowicz, Grzegorz Wasowski, Monika Makowska oraz Andrzej Nejman. Ze stacji odszedł również Adam Piśko a po pewnym czasie także Piotr Bukartyk (zrezygnował z prowadzenia audycji "Ładne kwiatki", pojawia się jedynie w ramach cyklu "Urywki z rozrywki" w piątkowym wydaniu "Zapraszamy do Trójki"). Jednocześnie na antenie Trójki ponownie pojawiły się głosy Jerzego Sosnowskiego oraz Hirka Wrony. Ze zmianą szefa stacji zbiegła się chwilowa - a jak się potem okazało, kilkumiesięczna - nieobecność na antenie stacji Piotra Kaczkowskiego - najbardziej znanej i cenionej przez słuchaczy osobowości Programu III. Podczas trwającego do dziś zwolnienia lekarskiego w cotygodniowej autorskiej audycji Kaczkowskiego "Minimax" zastępuje go Leszek Adamczyk.
W okresie kierowania stacją przez Magdę Jethon zostało wprowadzonych kilka zmian w ramówce stacji. Usunięto - cieszącą się uznaniem w pierwszych miesiącach swego istnienia - Akademię Muzyczną Trójki, zagościły natomiast takie audycje jak: "Trzecie ucho" Wojciecha Zimińskiego, "Jestem feministą" Dariusza Bugalskiego, "Trójkowy znak jakości" Jerzego Sosnowskiego oraz "To był dzień" - informacyjno-publicystyczna audycja podsumowująca wydarzenia dnia emitowana w dni powszednie o godzinie 23:00. Stałe miejsce w ramówce zyskały nieobecne przez ostatnie lata audycje: "Manniak po ciemku" Wojciecha Manna oraz "Bielszy odcień bluesa" Jana Chojnackiego; powróciła na antenę audycja Hirka Wrony "Czarna noc" (dawniej "Czarny piątek").
15 lipca 2009 roku[5] powołano Komitet Miłośników „Trójki”, który z powodzeniem przeprowadził akcję zbierania pieniędzy na działalność promocyjną rozgłośni[6]. W gronie założycielskim Komitetu znaleźli się m.in.: Krystyna Czubówna, Krzysztof Daukszewicz, Michał Ogórek i Zbigniew Zamachowski[5].
Jesienią 2009 Trójka po raz kolejny osiągnęła najlepsze w historii badań wyniki słuchalności[6] (pierwszy raz w styczniu, kiedy szefem stacji był jeszcze Skowroński).
Dnia 29 grudnia 2009 zarząd Polskiego Radia odwołał Magdę Jethon z funkcji dyrektora, mianując na to miejsce Jacka Sobalę[7][6]. Ta, druga w ciągu roku, zmiana dyrektora wzbudziła protest dziennikarzy, którzy wystosowali list do premiera i marszałka Sejmu, pisząc w oświadczeniu m.in.: „Błyskawiczne odwołanie dyrektor Jethon w okresie świątecznym, w czasie, gdy znaczna część zespołu rozproszyła się na urlopy, urąga jakimkolwiek standardom i świadczy o tym, że autorzy tej decyzji doskonale zdawali sobie sprawę z jej bulwersującego i nieuzasadnionego merytorycznie charakteru”[6].
Oprócz dziennikarzy do protestu przyłączyły się rzesze oddanych fanów Trójki. W obronie radia powstała m.in. grupa na portalu Facebook , a byli uczestnicy konkursu "Wielki Wyścig Trójki" (obecnego na antenie jeszcze za czasu Krzysztofa Skowrońskiego) w poniedziałek 11 stycznia 2010 wyruszyli w "Niewielki wyścig w ważnej sprawie" przywożąc do siedziby Trójki protestacyjne listy od wiernych słuchaczy.
W dniu 24 maja 2010, szefowa Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Krystyna Mokrosińska, zwróciła się do KRRiTV o pilne zajęcie stanowiska w sprawie wystąpienia Jacka Sobali na koncercie ku czci ofiar katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku, który miał "charakter wiecu wyborczego". Dwa dni później, zarząd Polskiego Radia odwołał Jacka Sobalę ze stanowiska dyrektora Trójki

Czasami słucham PR3, dużo tu rocka.

Jedyne czego tam słucham, to głównie skeczy kabaretowych i od czasu do czasu ,,Strefy''.